Roderik Henderson

Verlangend naar stilte en hongerig naar rust, reisden mijn vrouw en ik 20 jaar geleden door de woestijn, op zoek naar het absolute, sublieme niets. In plaats daarvan vond ik mezelf een fotografische inventaris van sporen van gewelddadige menselijke activiteit in de woestijn vastleggend: ik kwam intercontinentale ballistische raketten tegen die worden gelanceerd vanuit New Mexico, struikelde over kernbomkraters en "downwinder"-gemeenschappen (als gevolg van radioactieve fall-out van de testlocatie) in Nevada.

Toen werd mijn vrouw zwanger. Onze dochter is geboren in een door schorpioenen geteisterde, geïmproviseerde hut, met slangen die onder haar wieg kropen, in een semi-spookstad in de Great Basin Desert, bewoond door een handvol zwaarbewapende buitenbeentjes, kluizenaars, dronkaards, veteranen, rednecks en hippies. Mijn zoon is geboren in de bevroren wildernis van Canada, op een plek zonder tv,
elektriciteit of internet, met beren en poema's als buren. We voeden onze kinderen op in de Atacama in Chili, de droogste woestijn ter wereld, gewassen plantend in kurkdroge aarde, ondertussen een huis bouwend in een aardbevingsland.

- Roderik Henderson