Tycho van Zomeren verkent met zijn schilderijen de grensgebieden van de waarneming, zoals de veranderlijke momenten in de schemering, waar subjectieve interpretatie nodig is om te begrijpen wat er gezien wordt. Kijkers worden bewust op het verkeerde been gezet. In eerste instantie lijken de voorstellingen duidelijk – bijna grenzend aan het banale. Landschappen op groot formaat, in tegenlicht. Het ogenschijnlijke fotorealisme lost echter op wanneer het werk benaderd wordt en onthult gepenseelde spiralen en lijnen van verf, met genuanceerde overgangen tussen donkere ondertonen en heldere tinten. Vaak is niet te zien of het beeld van bovenaf of van onderaf bekeken wordt, rechtstreeks of gespiegeld in water. De scherpe kadrering draagt bij aan het gevoel van desoriëntatie. Tegelijkertijd stralen de schilderijen rust uit. De precisie in de composities gaat samen met een zacht kleurenpalet, waarmee een geconcentreerd en contemplatief moment in de natuur gevangen wordt. Deze schilderijen, die zowel realistisch als abstract zijn, nodigen kijkers uit de relatie tussen hun gezichtsvermogen en hun betekenisvorming te onderzoeken. Elke kijker wordt uitgenodigd er een persoonlijke relatie mee aan te gaan.