De man met rouwranden onder zijn nagels zoekt hem. Daarom heeft hij zich verborgen in het struikgewas. In elkaar gedoken luistert hij naar de naderende voetstappen. Hij durft nauwelijks adem te halen. Dan voelt hij een kriebel opkomen in zijn keel. Hij probeert de aandrang om te hoesten uit alle macht te onderdrukken. Tevergeefs. Na hem gebruikt te hebben laat de meneer met de nu brandschone handen hem achter in het kreupelhout. Hij weent. Om hem heen vormt zich een poel van tranen. Daarin wast hij zich schoner dan de witste sneeuw. Zijn verdriet is namelijk van zeer zuivere kwaliteit.