In deze werken worden we uitgedaagd om te verdwalen. De schilderijen weigeren een coherent verhaal te presenteren. De werken zijn gelaagd. Zowel in techniek  als in beeld als in tijd.

Ze zijn de verderzetting van door AI geconstrueerde beelden, of flarden hiervan. .

Dit spel van versnippering, uiteenvallen en  fragmentatie, de onsamenhangendheid van de delen tegenover het geheel, dwingt ons een eigen verhaal te construeren. Alleen de delen worden getoond.

Soms heerst er het geruststellende gevoel van herkenning; om vervolgens weer onderuit gehaald te worden. Iedere keer ontsnapt het ons. Ook ons oog schuift heen en weer en vindt nergens rust. Er is geen centraal punt. Perspectieven verspringen en logica wordt doorbroken. De kijker is aangewezen op zichzelf.

Vaak zien we hybride figuren, menselijk en dierlijk, doordrenkt met iconografische verwijzingen. Deze werken nodigen uit om vragen over identiteit en symboliek te verkennen. De interactie tussen deze ambigue figuren en hun artificiële omgevingen, herschrijft onuitgesproken verhalen en laat veel ruimte voor een mysterieuze, emotioneel geladen en een licht surrealistische sfeer. 

Soms zijn er verwijzingen naar geschiedenis en het verleden. Of naar dat wat daar van rest in ons geheugen. Dit in contrast met actuele pseudo-werelden. Virtuele en vluchtige werelden, gevuld met actuele taferelen. Vaak is het huidige klimaat van escapisme het onderwerp. Deze parallelle, artificiële en conflicterende werelden worden samengebracht tot één.

De schilderijen geven geen antwoorden, maar roepen vragen op – vragen die ons dwingen om ons eigen verhaal te construeren uit de fragmenten die ons worden aangeboden.